Wyjaśniając historię CBD, nie sposób nie poświęcić przynajmniej kilku linijek roślinie, z której pochodzi. Roślina konopi (po łacinie Cannabis) należy do rodziny Cannabaceae, do której zalicza się również chmiel. Jej udomowienie datuje się na starożytną Azję, a odkrycia archeologiczne wskazują, że jako „dzika” roślina występowała już w okresie neolitu - ponad 10 000 lat temu. Udomowienie najprawdopodobniej nastąpiło na terenie dzisiejszych Chin i Indii, a konopie były wykorzystywane głównie ze względu na swoje korzyści materialne. Włókna wykonane z konopi są i były cenione głównie za ich wytrzymałość - nadawały się do produkcji tkanin, lin, żagli, a nawet papieru, co miało kluczowe znaczenie dla starożytnego i średniowiecznego przemysłu i handlu. Jej nasiona były cenione ze względu na wysoką zawartość składników odżywczych i wykorzystywane do konsumpcji lub produkcji oleju. Jednak nawet wtedy był również czczony ze względu na swoje właściwości lecznicze i był używany w magicznych rytuałach. Pierwsza faktyczna wzmianka o jego właściwościach leczniczych pochodzi z 2737 r. p.n.e., kiedy to chiński cesarz Shen Nong zapisał go w swoim zielniku do stosowania w leczeniu bólu, reumatyzmu i innych dolegliwości zdrowotnych. Lekarze w świecie arabskim zaczęli używać go do leczenia epilepsji i innych chorób neurologicznych.